خارکش پیری با دلق درشت                                                                                 پشته ای خار همی برد به پشت

لنگ لنگان قدمی برمی داشت                                                                               هر قدم دانه ی شکری می کاشت

کای فرازنده ی این چرخ بلند                                                                                  وی نوازنده ی دل های نژند

کنم از جیب نظر تا دامن                                                                                       چه عزیزی که نکردی بامن

در دولت به رخم بگشادی                                                                                     تاج عزت به سرم بنهادی

حدّ من نیست ثنایت گفتن                                                                                   گوهر شکر عطایت سفتن

نوجوانی به جوانی مغرور                                                                                     رخش پندار همی راند ز دور

آمد آن شکرگزاریش به گوش                                                                                گفت کای پیر خرف گشته خموش

خار بر پشت زنی زین سان گام                                                                              دولتت چیست عزیزیت کدام

عزت از خواری نشناخته ای                                                                                  عمر در خارکشی باخته ای

پیر گفتا که چه عزت زین به                                                                                 که نی ام بر در تو بالین نه

کای فلان چاشت بده یا شامم                                                                             نان و آبی که خورم و آشامم

شکر گویم که مرا خوار نساخت                                                                             به خسی چون تو گرفتار نساخت

داد با این همه افتادگی ام                                                                                 عز آزادی و آزادگی ام

جامی