در آسمان پهناور دلم به دنبال خدا می گشتم

و بی درنگ او را صدا می زدم

و از می خواستم تا خودش را نشانم دهد

و من چشم هایم را بسته بودم بی آنکه خود بدانم

و پرواز پروانه را نمی دیدم

و گوش هایم را از جهل گرفته بودم

و صدای جاری شدن رود حق را نمی شنیدم

.

.

.

ناگهان در آن لحظه ی خالی از شیطان

در آن بازدم زیبای بهار

گنجشکی روی دست من نشست

و فقط خدا می داند که با نشستنش چه ها که نکرد!!!

چشمانم را باز کردم

دستم را از روی گوش هایم برداشتم

و برای اولین بار دنیا را همان طور که بود دیدم

چقدر شگفت انگیز بود!

و خدا چقدر نزدیک بود

نزدیک تر از آن که احساسش کنم

و این بود معجزه ی لحظه ی ناب بندگی...