باز هم پيام غمگنانه .باورت ميشه تاپيکتو که ميخونم سينه ام احساس تنگي ميکنه.من آدماي غمگين زياد ديدم.وجه مشترکشون يه چيزه زود از داشته هاي خودشون دست ميکشن وغرق در نداشته ها وناکامي ها ميشن يابه عبارتي نوحه سرايي ميکنن.
گفتي اينا ازدلته ولي من شنيدم دل حرم خداست حرم خدا با خود خداست که آروم ميشه.من عاشق لحظه هايي هستم که ميبينم يه آدم که خدا همه مملکت وجودو بسيج کرده کهبه فرجام آدم بودنش برسه جوونه بزنه و به زندگيش معنا بده.اميدوارم به لطف خود خدا که مقلب القلوبه امشب دلت از اکسيژن اميد ومعنا پربشه.
بهت سر ميزنم.