رستنی ها کم نیست، من و تو کم بودیم

خشک و پژمرده و تا روی زمین خم بودیم

گفتنی ها کم نیست، من و تو کم گفتیم

مثل هذیان دم مرگ، از آغاز چنین ور هم و بر هم گفتیم

دیدنی ها کم نیست ، من و تو کم دیدیم

بی سبب از پاییز، جای میلاد اقاقی ها را پرسیدیم

چیدنی ها کم نیست، من تو کم چیدیم

وقت گل دادن عشق، روی دار قالی ،

 بی سبب حتی پرتاب گل سرخی را ترسیدیم

خواندنی ها کم نیست ، من وتو کم خواندیم

من و تو ساده ترین شکل سرودن را در معبر باد

با دهانی بسته وا ماندیم 

من و تو کم بودیم ،

 من و تو اما در میدان ها ، اینک اندازه ی ما می خوانیم

ما به اندازه ی ما می بینیم

ما به اندازه ی ما میچینیم

ما به اندازه ی ما می گوییم

ما به اندازه ی ما روییم

من و تو کم نه که باید شب بی رحم گل مریم و بیداری شبنم باشیم

من و تو خم نه و درهم نه وکم هم نه که میباید با هم باشیم

من و تو حق داریم در شب این جنبش نبض آدم باشیم

من و تو حق داریم که به اندازه ی ما هم شده با هم باشیم

من و تو حق داریم، که به اندازه ی ما هم شده با هم باشیم

رُفتنی ها کم نیست